XIII Beachvolleybal in bikini

Mijn debuut op de Chinese TV bestond uit veel wachten. ’17 Days’ is een Olympisch programma dat twee uur duurt, veelal gevuld met tal van korte clips over sporters, de medaillewinnaars en ga zo maar door. Het verhaal dat Chinese televisie nooit live is wordt hier ontkracht. ’17 Days’ is wel degelijk live.

Het programma wordt uitgezonden op CCTV9, de Engelstalige zender – die ook wereldwijd ontvangen wordt – van de nationale omroep. Een griezelig idee. En welke kleren uit te kiezen? Een pak? Ja. En stropdas? Nee. Liever een T-shirt met een stropdas erop gedrukt. De televisiestudio is zoals de meeste studio’s: chaotisch heen-en-weer rennende mensen en rommelige bureaus. Dit alles om de impressie te scheppen van een razend werktempo, opgezweept door talloze deadlines. In dit opzicht zie ik geen verschil met de kantoren in Hilversum. De eerste vraag overrompelt mij.
“How do I find the ladies in bikini’s at the beachvolleybal tournament?”, vraagt anchor Zou Yue.
“I may have other preferences”, is mijn antwoord, waarna hij snel overstapt op een ander onderwerp. Een wat curieus debuut op de Chinese televisie.

(foto: Vincent Zhu)

In het gesprek dat later volgt tracht ik het idee van een Chinese cultuur te ontkrachten en benadruk dat het mijns inziens niet strookt met de diversiteit in China. Er is niet één China, evenmin is er één Westen, en culturele uitwisseling is net zo oud als het idee van cultuur zelf. Een punt dat ik al in een eerdere blog heb aangesneden. De presentator is het niet met mij eens, maar weet mijn vraag wat die Chinese cultuur dan is niet te beantwoorden. In mijn poging het idee van een eenduidige Chinese cultuur te ondermijnen, loop ik het risico, zo besef ik later, dat mijn bedoelingen anders opgevat worden. Want als er niet één China is, betekent dit dan dat Tibet en Taiwan onafhankelijk zouden moeten zijn? Dat was niet mijn boodschap, maar kan wel zo gelezen worden.

foto: Yiu Fai Chow

Een bijzondere ervaring, zo diep in de Chinese media. Ik ben blij dat ik enkele speldenprikjes uit heb kunnen delen. Maartje Nevejan, hier voor het multimediale jongerenproject Couscous Global, heeft een stukje opgenomen (te zien op http://www.couscousglobal.com).

De spanning drink ik later weg bij de Drum & Bell Tower in het centrum van Beijing. Met 40 gouden medailles is China met grote voorsprong koploper in de landencompetitie van de Spelen. Het Chinese volkslied herhaalt zich deze dagen wel erg vaak. Ook mijn Chinese vrienden verliezen hun enthousiasme. Maar we zijn allemaal opgelucht dat de spanning grotendeels uit de stad is verdwenen, en dat Beijing weliswaar redelijk leeg lijkt, maar dat het er ook feestelijk is. Nog een paar dagen te gaan.